Rahmetli annemin deyişine göre "bahar çocuğu" imişiz. Burç sohbetlerinde sorduklarında üzülerek burcumun olmadığını söylüyorum. İyi tarafı birkaç burçlara takılmıyorum. Hayatı insanın kendi aklı ve iradesiyle yöneteceğine inananlardanım.

Bizim kuşağın insanları doğum günleri köylere gelen nüfus memurlarının yuvarlayarak yazdığı tarihlere denk gelir. Bir bir, iki iki, üç üç, dört dört. Bizimki de öyle olmuş. Olsun yine de kayıtlı belgeli bir doğum günümüz var. Önemli olan anılmak, hatta iyi anılmak değil mi? Yeni nesil buna imaj diyorlarmış. Ne derse desinler. Boş kalan kubbede hoş bir seda bırakmak. Dava faydalı olmak, üretmek, insan olmak değil mi?